MISSION IMPOSSIBLE: RIJBEWIJS

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 

Mission Impossible: mijn rijbewijs halen. Om te beginnen had ik mijn theorie-examen zo gepland dat er wel één hele dag tussen het examen en de terugkeer uit Berlijn zat, en die dag was ik te moe om te leren. We kunnen met een gerust hart zeggen dat het daar al mis ging. Volledig onvoorbereid ging ik naar bed, waardoor ik de toorn van de verkeersgoden over me af riep en ik de volgende ochtend een beetje moeite had met het onderscheiden van de 'snooze' en de 'off' knop van mijn wekker, waardoor ik wakker werd op het tijdstip dat mijn trein vertrok. Volledig in paniek trok ik het eerste aan wat ik tegen kwam en rende met ongekamde haren de deur uit, om eenmaal op het station tot de conclusie te komen dat ik mijn OV was vergeten. Vooruit, dan maar een los kaartje kopen zolang het nog kan, tenminste, als die kaartjesautomaat niet steeds MIJN PINPAS ZOU WEIGEREN. Ok. Help. Rustig ademhalen. Ruuuuuustig ademhalen. Saldo checken (lang leve de rabobankieren-app). Jup, genoeg geld om naar Verwegnistan te reizen, dus dat retourtje Utrecht zou ook wel moeten lukken.

Inmiddels stond de trein al te wachten, dus de keuze was zwartrijden (op een traject waar ALTIJD wordt gecontroleerd) of een smeekbede doen bij de conducteur. In paniek ben ik naar de conducteur gestormd en heb in chaos het hele verhaal verteld, inclusief alle pasjes erbij halen die ik wél meehad en het laten zien van mijn banksaldo via de app. Mijn paniekverhaal en verfromfraaide wisten de conducteur te overtuigen, waardoor ik uiteindelijk in de trein terecht kwam en zelfs geen boete hoefde te betalen. 

Volgende uitdaging was de bus, want nadat ik wederom lichtelijk in paniek mijn verhaal had gedaan bij de buschauffeur, stuurde hij me weg met een simpel: "sorry, ik mag je helaas niet toelaten van hun" *vaag gebaar in de richtig van het chauffeurskantoor*. Op naar 'hun' dan maar, waar ze gelukkig wat meelevender waren en regelden met een andere buschauffeur dat ik toch mee mocht reizen. Toen ze me ook nog eens recht voor de deur afzette ("ach meid, die bus is toch leeg") kon ik haar wel om de nek vliegen van blijdschap. 

Lieve NS/buschauffeurs, ik zal nooit meer over jullie klagen, u r tha best. <3

Ohja, ik ben gezakt.

Liefs,

 Sara

P.S. Excuses voor de compleet random collage boven dit artikel, posts zonder plaatjes zijn nu eenmaal een beetje saai. Ik zit in Utrecht zonder camera of laptop maar hoera, online winkelen kan ook via je mobiel!