"GOOD" MORNING

Het is half zeven 's ochtends en mijn wekker probeert me duidelijk te maken dat het misschien handig zou zijn als ik uit bed zou gaan, maar als een persoonlijke steunbetuiging aan de persoon die de snoozeknop heeft uitgevonden blijf ik nog maar even liggen. Het is ook bijna wreed dat de school me nog steeds inroostert voor het eerste uur, terwijl uit jarenlange ervaring is gebleken dat dat gewoon simpelweg niet gaat werken. Na nog zo'n 25 luttele minuutjes snoozen steek ik -uiterst voorzichtig- mijn voet onder de dekens uit. Hij bevriest onmiddellijk. Ohja, vergeten dat op mijn kamer hetzelfde klimaat als in Sibierië heerst (iets met Buys Ballot ofzo, vast een vak dat ik altijd het eerste uur had). 

Na een heftige discussie tussen het engeltje op mijn linkerschouder en het duiveltje op mijn rechterschouder wint het engeltje. De angst voor de woede van mijn economieleraar was doorslaggevend. Zo snel als ik kan ren ik in mijn pyjama naar mijn kast en grijp de eerste dikke warme trui die ik tegenkom. De tocht naar beneden is lang en zwaar, maar uiteindelijk weet ik strompelend de woonkamer te bereiken. Het gillende geluid van de fluitketel teistert mijn trommelvliezen maar voor thee moet je wat over hebben.

Nadat ik uitgebreid de krant heb bestudeerd, Twitter zo'n driehonderd keer heb ververst, de complete boekenkast heb doorgewerkt en een wereldreis heb gemaakt moet ik er dan toch echt aan geloven: de barre tocht naar zolder. Gehuld in een campingsmoking aka joggingbroek + sweater sleep ik me de trap op en maak halverwege nog even een tussenstop in de badkamer om mijn hoofd toonbaar te maken. Mislukt. De tocht vervolgd zich verder naar boven, terwijl de lucht steeds ijler wordt en mijn adem condenswolkjes veroorzaakt. Mijn oren en neus voel ik al niet eens meer tegen de tijd dat ik mijn slaapkamer bereik, maar toch ga ik door. Bibberend sta ik voor mijn kast en probeer zo snel mogelijk kleding bij elkaar te zoeken terwijl mijn bed me verlangend aankijkt. Nee vriend, je zult nog een paar uurtjes moeten wachten...

Inmiddels gaat de eerste bel over 5 minuten en aangezien ik er gemiddeld 12 minuten over doe om van voordeur tot klaslokaal te komen weet ik dat ik met héél hard haasten misschien nog de tweede bel ga halen. Alsof mijn economieleraar persoonlijk achter me aanzit vlieg ik op mijn tweewielige vriend door het polderlandschap. Nog nooit heb ik zó snel gefietst! (Of wacht, misschien gaat het stiekem iedere donderdagochtend op deze manier.)

En het is zowaar gelukt. Deze morgen, donderdag 6 februari, was ik op tijd op school. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Liefs,

 Sara